|
زبان سخن شما آنچه را در جای گفته نتوانستید انجا بگوید الگوی انسان کاملاز دید حضرت علی عآن کس که در عیب خود بنگرد، از عیب جویی دیگران باز ماند، و کسی که به روزی خدا خشنود باشد، بر آنچه از دست رود اندوهگین نباشد، و هر کسی که شمشیر ستم برکشد با آن کشته شود، و آن کس که در کار ها خود را به رنج اندازد خود را هلاک سازد، و هر کس خود را در گرداب های بلا افکند غرق گردد، و هر کس به جاهای بدنام قد گذاشت متهم گردید. و کسی که زیاد سخن گوید زیاد هم اشتباه دارد و هر کس که بسیار اشتباه کرد، شرم و حیا او اندک است، و آن که شرم و حیاء او اندک است، پرهیزکاری او نیز اندک خواهد بود و کسی که پرهیزکاری او اندک باشد دلش مرده، و آن که دلش مرده باشد در آتش جهنم سقوط خواهد کرد. و آن کس که زشتی های مردم را بنگرد و آن را زشت بشمارد، سپس همان زشتی ها را مرتکب می شود، پس او احمقی واقعی است. قناعت مالی است که پایان نیابد، و آن کسی که فراوان به یاد مرگ باشد در دنیا به اندک چیزی خشنود است، و هر کس بداند که گفتار او نیز از اعمال او محسوب می شود جز به ضرورت سخن نگوید.
پاکستان هزاره ها را قربانی میگیرد.
جناب شیخ (م) ای تاجــر مذهب تو بیا فکر دیگــــــــــر کن چـــون جیب تو خالیست به تقریب گذر کن فـــتوای بــــــر آور تو از دوده کوچـــــــــــک انــدیشه نو نو را تو هدیــــــــه به پـدرکــن در پیش دو چشمت چو مظلم سپردجــان یک خنده قهقــــه زن و تو عربده ســـر کن از گنچ نهــــانی کــــه نشـــــد وارد دفـــتر از صادره هم نیست خبر دیده به در کــــن با خیــــل یتیمــــان که پـــــدر رفت راحت یک گوشه چشمی به سوی دیده تر کن باز باب سخن روضه رضـــوان بفروشــــی از باب عمل خورده جوی تقسیم خـــرکن یک کــــرده نیکو که بود گـــــــرچه بحیوان عمامه بسر کرده به فردوس سفــــــر کن بردوش قبا کـــــرده عبا جلـــــوه دیگــــــر با زهــــــد ریائی ز خــــــــــداوند حذر کن از سفسطه بگذر تو زین کنج خـــــــرابات باری به سر چوک بیا عزم هـــــــــــنر کن معلوم جهان نیست که این مـــدرسه تو احرام به مصر است بیا خوب نظــــــر کن روزی که پسر مــــــــرد چو فرعون بیارای با هیکل مومیایی و تابوت حجـــــــــر کن با خیــــــل غــــــلامان و گنیـــزان ز دربار در مقـــــبره بگـــــذار و طـــوماری ببر کن بنویس که همین شیخ بود بن فــــــلانی تبلیغ کـــــلافه تو به اوصـــــــاف پسر کن بنویس که ره کـــوته جنت فقط اینجاست احـــــرام من اینست تمـــــدن تو خبر کن
خر نما
دردا و حسرتا شد جهان به کام خر زد چرخ سفله، سکه ی دولت به نام خر
خر سرود ار نباشد، پس هر خر از چه روی؟ گردد همی ز روی ارادت غلام خر
افکنده است سایه، هما بر سر خران افتاده است طایر دولت بدام خر
خر بنده ی خران شده، آزادگان دهر پهلوزن است جزخر، به این احتشام خر
خر ها تمام محترمند! اندرین وطن باید نمود از دل و جان احترام خر
خرها وکیل ملت و ارکان دولتند بنگر که بر چه پایه رسیده مقام خر؟
شد دایمی ریاست خرها به ملک ما ثبت است در جریده عالم دوام خر
هنگام ای به پاست به هر کنج مملکت از فتنه ی خواص پلید و عوام خر
آگاه از سیایست کابینه، کس نشد نبود عجب که "نیست " معین مرام خر
روزیکه جلسه ی وزرا، منعقد شود دربار چون طویله شود ز ازدحام خر
در غیبت هر وزیر معینان شود کفیل گوساله است نایب و قایم مقام خر
یارب "وحید ملت" چرا می خورد پلو گر کاه یونجه است ، به دنبال طعام خر
گفتم به یک وزیر ، که من بنده تو ام یعنی منم ز روی ارادت غلام خر
این شعر را بنام "سپهدار گفته ام تا در جهان بماند، پاینده نام خر
خر ها تیز هوش، وزیران دولتند یا حبذا ز رتبه و شان و مقام خر
از آن الاغتر وکلایند از این گروه تثبیت شد به خلق جهان احتشام خر
شخص رئیس دولت ما، مظهر خر است نبود جز خر، آری قایم مقام خر
چون نسبت وزیر به خر، ظلم بر خراست انصاف نیست، کاستن از احترام خر
گفتا سروش ، امین ملک زین بیشتر زمانه نگردد به کام خر
سردار معتمد خر کی هست جز تغور کز وی همی به ننگ شد، آلوده نام خر
امروز روز خر خری و خر سواری است فردا زمان خر کشی و انتقام خر
دولت کرزی شرمندهء کابینه شدیم دولت کرزی ... در بست فروخته شده ایم دولت کرزی این چور تو بد قسم مرا کشته، خدایا!...محتاج زر و کان تو ام دولت کرزی دوزدی گری و معرفتت ورد زبان است... چیزی که عیان است چی حاجت به بیان است قرض های کلانی که گرفتی تو ز مردم .... از مهر و صفای دلت ای دوست نشان است هر چند زدی قفل کلانی تو به هر بانگ...دگیر ندهی وام به صد عذرو بهانه اما جهت برق رسانی تو به برچی .... کردی سویم از راه کرم وام روانه از خانه چراغی که روا بود ستاندی ... با برق نیمه روزه هزار دل تو تپاندی تاریک شده از لطف وجود تو ای برچی .... نی روشنی ماندست و نی برق خصوصی خاموش شده کابل ولی، برچی چنان کور.... پورنور شده یک ارگ و یک خانهء خلیلی وقتم نشود زایع برای صف دیزل ... تا غر بزند بر سرمن مادر دختر هر روز نسوزد موتور پنکه و یخچال... تا بابت پولش بشوم غمگین و حیران جاوید بیبن کشور ما نور فشان است .... گاهی خلیلی خر و گاهی دیگران است شرمنده ام البته ازین کار که دائیم .... دستم به گدایی به سوی مردم جاهل جنايتكار جنگي را نه بيني
به كرزي گفت روزي عيب جويي كه در باب ستمكاران چه گويي
سر وكار تو با چرسي وبنگي است نشستت با جنايتكار جنگي است
به جاسوسان خارج تكيه از چيست مگر درمملكت مرد هنر نيست
مگر مردان كاري را وبا برد سگ ديوانه , مكتب خوانده را خورد
تملق پيش غرب و شرق تاكي تجاوز بر حقوق خلق تاكي
به پاسخ گفت كرزي با لوندي افندي جان افندي جان افندي
چه ميگردي به پشت مجرم جنگ هرات وپكتيا وبلخ و سالنگ
جنايتكار جنگي در ميان نيست نياز پرس وپال وامتحان نيست
همه خوي پلنگي را زدودند تو پنداري ز اول ميش بودند
فهيم ما كه سردار است وغازيست دل و دست وزبان او نمازيست
يكي , هم كاسه لوي درستيز تفنگش را نهاده در پس ميز
نه دزد گردنه نه رهزن مال مكرر حج رود امسال و هر سال
وزير برق ديگر جنگجو نيست ورا جز خدمت خلق , آرزو نيست
سران دين , رباني و سياف پس پيري گرفته راه انصاف
توقف داده هاوان وسكر را مبدل ساخته پالان ای خر را
خليلي , انوري , سوگند خوردند تعهد نامه رسمي را سپردند
كه از جنگ خيابان دست گيرند وزارت يا ولايت را پذيرند
***
به گلب الدين كه كابل را تبه كرد و چنگيز مغول را رو سيه كرد
امير ا لمومنين و امت او وزيران و سران دولت او
سر انبان رحمت را گشوديم برادر هاي خود عفو نموديم
وطن را خانه اغيار كرديم عدالت را گل وگلزار كرديم
جنايتكار جنگي را نه بيني دگر خوي پلنگي را نه بيني مامور دولت مامور دولت شدم دستم دراز است پیش او با دو صد و ده روپی پولی که می گیرم کنون گرشوم بیمار کی پولم به درمان می رسد درخوراک و خرج منزل هم بسی در مانده ام با چنین اوضاع کی کارم به سامان می رسد؟ یک طرف بقّال گوید چوب خطّت پرشد است مجرمم زان سو دگر چون شیر غرّان می رسد میوه را باید نگاهی کرد واز پیشش گذشت حال کی دستم به ران مرغ بریان می رسد؟ بهر دانشگاه کابل پول میخواهد زمن بهر کیف و کفش خود مرضیه گریان می رسد مادر اولادها از بهر خرج و برج خود گاه با ناز و ادا گاهی شتابان می رسد کرولا و تیوتا گر دارند، از ما بهتران من نمی دانم که کی دستم به پیکان می رسد؟ گر اروپا می رود همسایۀ ما دم به دم پول من تا رفتن ده افغانان می رسد مامور دولت مامور دولت شدم دستم دراز است پیش او با دو صد و ده روپی پولی که می گیرم کنون گرشوم بیمار کی پولم به درمان می رسد درخوراک و خرج منزل هم بسی در مانده ام با چنین اوضاع کی کارم به سامان می رسد؟ یک طرف بقّال گوید چوب خطّت پرشد است مجرمم زان سو دگر چون شیر غرّان می رسد میوه را باید نگاهی کرد واز پیشش گذشت حال کی دستم به ران مرغ بریان می رسد؟ بهر دانشگاه کابل پول میخواهد زمن بهر کیف و کفش خود مرضیه گریان می رسد مادر اولادها از بهر خرج و برج خود گاه با ناز و ادا گاهی شتابان می رسد کرولا و تیوتا گر دارند، از ما بهتران من نمی دانم که کی دستم به پیکان می رسد؟ گر اروپا می رود همسایۀ ما دم به دم پول من تا رفتن ده افغانان می رسد رئیس بانک ملی بنده با این طول و پهنا عذرخواهی می کنم
ای هارون طنز گو گردن کلفت درباره وبلاگ  سلام دوستان من این وبلاگ را تقدیم میکنم به شما و پروانه عزیزم با اینکه او اصلا هیچی از نوشته های من را درک نمیکنه ولی من عاشقانه برای او مینویسم عزیزانم امیدوارم روزی همه ی نوشته هام را که با تمام وجودم برایت نوشتم بخونی و بدانی که چقدر دوستت داشتم.....من از قصه زندگی ام نمی ترسم من از بی تو بودن به یاد تو زیستن و تنها از خاطرات گذشته تغذیه کردن می ترسم. ای بهار زندگی ام اکنون که قلبم مالا مال از غم زندگیست اکنون که باهایم توان راه رفتن ندارد برگرد باز هم به من ببخش احساس دوست داشتن جاودانه را باز هم آغوش گرمت را به سویم بگشا باز هم شانه هایت را مرحمی برایم قرار بده. بگزار در آغوشت آرامش را به دست آورم بدان که قلب من هم شکسته بدان که روحم از همه دردها خسته شده. این را بدان که با آمدنت غم برای همیشه من را ترک خواهد کرد. بس برگرد که من به امید دیدار تو زنده ام آخرین مطالب نويسندگان موضوعات 
پيوندها
|
|||
 |
تبادل
لینک هوشمند
